شهدای گمنام همان یوسفان گمگشده‌ای هستند که بی نام و نشان از بیابان‌های تفتیده مناطق عملیاتی دفاع مقدس به شهرها بازگشته‌اند

زهرا نجفی، دانشجوی دانشگاه تهران می گوید: شهدای گمنام همان یوسفان گمگشده ای هستند که بی نام و نشان از بیابان های تفتیده مناطق عملیاتی دفاع مقدس به شهرها بازگشته اند و در نقاط مختلف کشور آرام گرفته اند، واسطه های فیض الهی، برای کسب معارف دینی و برآورده شدن حاجات دنیوی و اخروی می باشند...

وی می گوید: به یاد دارم روزی که قرار بود در این دانشگاه شاهد حضور کبوترهایی باشم که هیچ کس نام و نشانی از آنان نداشت، حس غریبی بود همه برای خاکسپاری آمده بودند دانشگاه تهران مقدس شده بود و بوی عطر همه جا پیچیده بود و لاله ها بر دوش دانشجویان در آرامگاه ابدی آرام گرفتند...

از آن روز اینجا حریم حبیبان خدا شد و بیگانگان اذن ورود ندارند که در تراکم نزول فرشتگان جایی برای آنها نیست...

و من و تو چه می دانیم؛ شاید امروز آرامگاه کبوترانی که در کنار مسجد دانشگاه تهران آرمیده اند، ‌چندین سال در زیر آفتاب گرم و سوزان جنوب، ایام زمانه را به نظاره نشسته‌اند. آنان به مولایشان حضرت سیدالشهداء اقتدا نمودند که پیکر به خونابه‌اش سه شبانه روز در بیابان های تشنه نینوا ...
 
آری براستی اگر با توسل و تأسی به شهدای گمنام قلبمان به نفوس مطمئنه ‌شان آرام گرفت، قلب تاریخ در سینه ما نیز خواهد تپید و امروز بیش از آنان، رسالت سنگین انبیاء را بر دوش‌هایمان احساس خواهیم کرد.
 
شهدای گمنام هنوز در هجرتند، هجرت از شهرت و نام ها. آنان به من و تو می آموزند که از اعتبارها و عناوین باید رها شویم و هجرت کنیم. «هجرت، هجرت از سنگینی هاست و جاذبه هایی که تو را به خاک می چسباند.»
 
هنگامی که همسر شهید چیت سازیان از او پرسید چگونه ایمانم را زیاد کنم؟ پاسخ شنید: «به گلزار شهدا برو.»

و من از آن روز که این شهدا همسایگان و مهمانان ما در دانشگاه شدند فهمیدم که اگر قرآن خواندن ایمان را فزونی می بخشد، زیارت و ملاقات شهدای گمنام نیز چنین می کند.

منبع:شبکه خبر